Ik heb me een maand geleden aangemeld voor deze cursus met het idee, na deze drie dagen heb ik duidelijk hoe ik het ga aanpakken, om het geld voor deze droom bij elkaar te krijgen. Of ik dat ook daadwerkelijk weet aan het einde is nog een vraag. Maar ik ben nu al zo dankbaar voor deze ervaring, deze mensen en de cursus is een grote inspiratiebron.
De tweede dag van de School voor Wereldverbeteraars. Vorige week hadden we als "huiswerk" gekregen: Lees in het handboek voor wereldverbeteraars, oefen je oerverhaal, let op toevalligheden én maak een vorm. Iets tastbaars dat te maken heeft met jouw persoonlijke droom.
Mijn vorm was, een kamp organiseren voor jongeren waarbij ze allemaal workshops en nieuwe dingen zouden leren kennen terwijl ze met nieuwe vrienden de week van hun leven hadden. En hier ging ik een poster voor maken.
Nou heb ik de hele week tijd gehad hiervoor maar toch zat ik gisterenavond om tien uur 's avonds voor mijn laptop te stressen. "Ik kan dit niet, het is gewoon niet haalbaar." Het uitstelgedrag was eigenlijk al een teken van dat dit niet mijn oplossing is, maar daar kwam ik dus ietwat laat achter.
Met een gerust hart, want ik stond niet met lege handen ging ik naar de cursus. Na een heerlijk gesprek in de auto gehad te hebben over van alles en nog wat begon nu ook de tweede dag van deze cursus. Het was weer een beetje het voorstelrondje, iedereen vertelde over wat ze afgelopen week hadden meegemaakt en hoe hun droom vorderde. Bij sommige, maar niet bij iedereen ging het proces afgelopen week vlekkeloos en ja, dit raakte me allebei wederom.
Nadat de oorspronkelijke planning regelrecht in de prullenbak belande vertelde Juul een verhaal over een aantal van zijn projecten. Zijn verhalen deden me realiseren dat hoe klein je gebaar ook is, dat een heel groot verschil kan maken voor een ander, zonder te weten wat het betekent voor een ander.
Na even pauze gehad te hebben gingen we gelijk aan de slag met de eerste vorm, de vorm van Boi. Hij zette drie mensen om de beurt in een rolstoel met oordopjes in, een koptelefoon en een masker op en met een houten bal in de hand. Daarna gingen we in stilte lopen 7 minuten per persoon. De combinatie van het in stilte "lopen" zonder te kunnen zien en te kunnen horen, gecombineerd met de rust van de omgeving en de betrouwbaarheid van iemand achter je, zorgde voor een speciaal gevoel bij de mensen in de rolstoel, dat wel een beetje emotioneel was voor sommigen.
Wat die wandeling met mij deed, terwijl ik niet in de rolstoel zat, was dat ik nadacht over mijn droom en mijn sparkels. Wat ik toen ontdekte is dat al mijn sparkels te maken hebben met mensen die dingen doen uit plezier, en zonder er zelf baat bij te hebben. En dat is wat ik ook wil gaan doen. Ook heb ik nagedacht over mijn vorm, aangezien ik gisterenavond het nog helemaal heb omgegooid. Juul had me vanochtend het idee gegeven een activiteit te organiseren voor de groep, met wat ik wil gaan doen voor de ouderen. Wat er toen de hele tijd door mijn hoofd spookte was, koekjes bakken.
Tijdens de lunch gingen Juul en ik kijken of er genoeg ingrediënten waren om koekjes te bakken, maar na een snel tripje naar de Coop hadden we de ingrediënten verzameld om aan de slag te gaan. Ik was heel, heel erg zenuwachtig aangezien ik het niet voorbereid had. Want wat nou als het niet goed ging, als er iets gebeurde dat ik niet had aan zien komen, je snapt wel wat ik bedoel.
Zoals André van Duin altijd zegt: "Bakkers klaar? Bakken maar!" Dus dat is wat we gingen doen. De groep oudjes (mede-cursisten) kwam binnen en ging zitten. Ik was best zenuwachtig dus was me vergeten voor te stellen. Dus elke keer was ik "dat meisje"... Tip voor de volgende keer dus. Het bakken ging vrij goed en toen ik eenmaal bezig was met hun was het zo leuk, (ze konden bovendien wel erg goed oud en bejaard spelen) en heb ik eigenlijk de hele tijd niks anders gedaan dan lachen. Om de flirterigheid van meneer Jansen, de vergeetachtigheid van meneer de Vries, de nieuwsgierigheid van meneer Sanders en de opmerkingen en grappen van iedereen. Toen de koekjes in de koelkast lagen, gingen we kaarten en eigenlijk speelden ze allemaal wel eens vals, pas toen ik stopte met corrigeren en gewoon meespeelde werd het echt heel grappig.
Toen de koekjes in de oven zaten gaven ze me allemaal feedback en wat iedereen zei, was dat ik super enthousiast ben en me niet voor de gek laat houden. We gingen verder met de talkshow van Elma, die echt heel erg leuk was. Maar toen bedacht ik met dat de koekjes nog in de oven zaten dus ik riep "Kut! De koekjes" waar iedereen best om moest lachen. Mieke was al eerder gaan kijken en zei toen, ze moeten er over een minuut of 3 uit. Maar een kwartier later bedacht ik me pas dat ze er nog in zaten, gelukkig was de schade beperkt.
Als afsluiter van de dag ging Mea haar vorm presenteren. Ze had een rondleiding door het gebouw voorbereid, waarin ze in elke ruimte uitleg zou geven wat voor ruimte het in haar boerderij zou zijn. Maar door tijdgebrek hebben we alleen de laatste ruimte gedaan. Ze vertelde haar verhaal aan de keukentafel, wat centraal staat in haar droom samen met een stuk appeltaart.
Toen we om vijf uur weer naar huis gingen had ik heel veel geleerd, heel veel nieuwe inspiratie opgedaan en veel nieuwe energie gekregen om mijn droom waar te maken. Dus ik stapte naar buiten met een glimlach in de regen en gingen we weer opweg naar huis. Bedankt voor deze dag iedereen!
Reactie plaatsen
Reacties