~Geplaatst op 1 december 2020~ Het is zover, de wekker stond op 1:30 en heb de nacht bij papa en mama in de kamer geslapen. (Net zoals ik klein was, gaan we toch sentimenteel worden...) En iets voor 3 uur reden we weg, de radio aan met het liedje "Sweet goodbyes" van Krezip op de achtergrond. Alsof het zo bedoeld was.
We haalden Hanne op en kwamen langzamerhand steeds dichterbij Schiphol. En toen besefte ik me, dat ik naast dat ik nog nooit gevlogen heb, überhaupt nog nooit op een vliegveld ben geweest. Papa en ik checkten de koffers in en daarna zaten we alle zes bij Starbucks en wisselden cadeautjes uit. Maar bij mij ging er niks in. Ik was misselijk en vooral ook erg verdrietig en zag er echt tegenop om te gaan. Maar terugkrabbelen was nu echt te laat.
Om 6.30 was ik in het vliegtuig en daar barstte ik -niet voor de eerste keer, en niet voor de laatste keer vandaag- uit in tranen. Iemand van de crew kwam langs en verzekerde me dat het normaal was, en als ik vragen had, ik ze allemaal kon stellen. Ik was weer wat rustiger en na een tijdje begon ik heel erg te genieten. De zon kwam op aan mijn kant van het vliegtuig, ik had een prachtig uitzicht, en boven de wolken vliegen was gewoon wauw. Achteraf kan ik zeggen, dat deze vlucht het beste moment van de dag was.
Het vliegtuig landde (veel te vroeg, had nog wel wat langer kunnen genieten) en ik bedankte de crew nog een extra keer. Ik was nu écht op reis. Ik was een beetje verdwaald, maar ik vond mijn bagage en de persoon die me kwam halen. En tot dat moment voelde alles eigenlijk helemaal goed en had ik er veel zin in. Maar wat er toen gebeurde, ik heb geen idee. Maar in mijn hoofd ging er iets mis. Daar was ik dan, in een vreemd land, in mijn eentje, met een major breakdown midden in Stockholm en een persoon die geen idee had wat ze met me aan moest.
Na even gebeld te hebben met papa en mama gingen we toch verder. Ik werd op de trein gezet naar Örebro, toen de bus naar Kristinehamn met een overstap in Karlskoga. En tijdens die reis gingen mijn emoties mij te boven. Ik wilde niet meer, ik wilde terug naar huis en ik wilde vooral niet naar het gastgezin. Dit was niet de start waar ik op gehoopt had. Maar ik kon alleen maar vooruit. De bus kwam aan en daar was Marie op mij aan het wachten, we moesten nog een halfuurtje rijden en het voelde beter dan ik gedacht had. Ze lieten mij het huisje zien, we aten wat en ik ging vooral heel vroeg naar bed. 13 uur reizen is ook wel erg vermoeiend, vooral met al deze emoties.
Reactie plaatsen
Reacties