~ Geplaatst op 8 februari 2021 ~ In de ochtend waren we met de familie op de camping en vierden we Halloween. Daarna ging ik mee met Kewin en zouden we gaan duiken. Wat ik echt mega gaaf vind! Ik heb nog nooit gedoken, maar stiekem is het wel iets dat op mijn bucket list staat. Eerst gingen we naar Kewins huis in Karlstad en speelden we spelletjes met zijn VR-set en praatten we wat.
We verzamelden de duikuitrusting en gingen opweg. Ik was echt heel opgewonden en had er super veel zin in! Maar toen, het gebeurde in een split second. Het ene moment zat ik op mijn telefoon door pinterest te scrollen. Het andere moment remmen we, voel ik een harde klap van achteren, de airbags ontploffen en hoor ik hoe Kewin roept "We have to get out of the car right now!". We zaten in het midden van een kettingbotsing.
Ik stap de auto uit en sta natuurlijk te shaken. En om eerlijk te zijn, had ik het verwacht pijnlijker te zijn. Ik voel dat mijn neus bloed, mijn kin pijn doet, mijn linkerarm tintelt en ik heb pijn aan mijn hoofd. Voor de rest sta ik daar gewoon te trillen van de schok. Maar eigenlijk is het enige waar ik aan denk "mijn telefoon, ik heb mijn telefoon niet meer". Ik ben nog nooit in een ongeluk geweest, dus heb geen idee wat er gaat gebeuren. Maar ik kan alleen denken aan het feit dat ik mijn telefoon terug wil. Dat is mijn escape, mijn verbinding naar Nederland. Ik zag het scenario al voor me... de auto wordt weggesleept met mijn telefoon, al mijn contacten, foto's en alles erin. Daar ben ik dan, in een vreemd land, met alleen mezelf, in een heftige situatie, compleet onbereikbaar, en niet in staat anderen te bereiken. Uiteindelijk was het een brandweerman die mijn telefoon aan de andere kant van de auto vond en kon ik een beetje "relaxen".
Ik was er oké aan toe. Er was niks ernstigs aan de hand, maar Kewin was er slechter aan toe. Hij had zijn arm gebroken op 2 plekken en had enorm veel pijn. Dus we gingen met de ambulance naar het ziekenhuis en ik werd daar opgehaald.
Later hoorde ik dat de vrachtwagenchauffeur, die zichzelf had vastgereden onder een viaduct en het ongeluk had veroorzaakt, al 2 keer eerder dat had gedaan op zijn route en (als ik het me goed herinner) op de vlucht was.
Toevoeging na ruim een maand: de dagen na het ongeluk had ik nog erg last van mijn nek, maar toen dat overging, kreeg ik ontzettend last van mijn rug en moest terug naar het ziekenhuis om een scan te maken. Maar er was gelukkig niks te zien. Ik kreeg pijnstillers en nu 4 weken later is het bijna over. En nu pas besef ik dat ik erg veel geluk heb gehad, en dat het ook stukken erger had kunnen aflopen, als je het ongeluk had gezien.
Reactie plaatsen
Reacties